دست پنهان پشت جایزه

دهه شصت، زمانی که ما شاگرد مدرسه بودیم آیینی در صبحگاه مدارس مُد شده بود. شکل اجرایی این آیین طوری طراحی شده بود که در لحظه‌ی ورود به کلاس وقتی که سرمای خانمان‌سوز سر صبح به استخوان نحیف بچه‌ها راه پیدا کرده بود و نظام صف‌ها یکی پس از دیگری می‌پکید، ناظم بداخلاقی که صورتش طوری طراحی شده بود که انگار تا به حال رنگ خنده به صورتش نیفتاده، خلاف آمد عادت در آنی نیشش به قاعده بناگوش باز می‌شد و در اوج رضایت، عطوفت و مهربانی توجه دانش‌آموزان را به نکته‌ای جلب می‌کرد.

ناگهان دانش‌آموز سرتق و شر و درس‌نخوانی را از ته صف به سکو دعوت می‌کرد و طی مراسمی از تلاش‌های بی‌دریغ آن بچه تقدیر به عمل می‌آورد. آن روزها جایزه‌های سر صف، کارت هزارآفرین، مدادرنگی، توپ والیبال،‌ توپ چهل‌تکه، راکت بدمینتون، دفتر سیمی پاپکو، میکروسکوپ و…

یعنی اساساً یک کمد جوایز در راهرو مدرسه بود که درش را قفل زده بودند و دانش‌آموزی حقیقتاً باید به قاعده شیخ‌ ابوالحسن خرقانی سر به راه بود بلکه در کمد باز شود و میکروسکوپ هدیه بگیرد.

حالا تصور کنید بچه درس‌نخوان بدقلقی که هر روز خدا زمین و زمان مدرسه را به هم دوخته بود یکدفعه به بالای صف دعوت می‌شد و میکروسکوپ جایزه می‌گرفت. در آن لحظه هیچ‌کس، مطلقاً هیچ‌کس حتی در تصورش هم نمی‌گنجید که آن بچه از روی شایستگی موفق به دریافت جایزه شده باشد.

واقعیت ماجرا این بود که خود آن بچه هم خوب می‌دانست که مدرسه از این دست و دلبازی‌ها نمی‌کند و حتماً کاسه‌ای زیر نیم‌کاسه آن جایزه خوابیده است. این دست پنهان در واقع، والدین خوش‌خیالی بودند که گمان می‌کردند با این جایزه دردانه حسن کبابی‌شان سر به راه می‌شود…

یکی دو شب پیش که اینفانتینو و فیفا مدال صلح را به گردن ترامپ انداختند ناخودآگاه رفتم به کلاس سوم دبستان و سرمای صبحگاه به جانم دوید.

شما فکر می‌کنید روی چه حسابی به دونالد ترامپ این مدال را دادند؟ اصلاً فکر می‌کنید دست پنهان چه کسی پشت این جایزه است؟

به گزارش علی نعناکار